“Orthopedagogen zijn vaak als geen ander in staat complexe casuïstiek vlot te trekken. Ze betrekken de onderlinge relaties en interactiepatronen binnen de sociale context van de client. Ze onderzoeken hoe deze bijdragen aan het probleem én hoe ze onderdeel kunnen worden van de oplossing. We leven in een complexe maatschappij, waarin het leven voor veel mensen ingewikkelder geworden is. Dan heb je behoefte aan professionals die vanuit die context kunnen redeneren. In de GGZ halen orthopedagogen daarmee resultaten waar anderen vastlopen.
Bij Molendrift hebben we altijd gestreefd naar een fiftyfifty-verhouding tussen de orthopedagogiek en de psychologie; door beide perspectieven te combineren, kom je tot de beste behandeling. In de loop der jaren werd dat moeilijker vol te houden omdat de postacademische opleiding tot orthopedagoog-generalist niet bekostigd wordt en die tot gezondheidszorg-psycholoog wel – en je hebt het wel over een ton per opleiding.
Gelukkig is de positie van de orthopedagoog-generalist dankzij de inspanningen van de NVO de afgelopen jaren al verbeterd, bijvoorbeeld via de BIG-registratie. Nu moet die laatste stap naar bekostiging worden gezet. Orthopedagogen mogen zich hierin wat mij betreft best wat meer laten horen; ze zijn veel te bescheiden over het fantastische werk dat ze doen.”